Woensdag, 24 december 2025

En nog maar een week en één dag verder zijn we opnieuw onderweg naar het MUMC. Dit keer voor de scan. Zo'n afspraak die al dagen in je hoofd zit, ook al probeer je er niet te veel aan te denken na al die jaren blijft dit altijd zenuwslopend. Niet de scan op zich alleen alles wat er omheen bij komt kijken... lees vooral het wachten.
Onderweg is het opvallend druk. Terwijl het vakantie is. Ach… we hebben alvast gebeld dat we iets later zijn. Geen stress. Alles komt goed, al denkt het duiveltje in mijn grijze massa daar heel anders over...

Bij aankomst melden we ons aan bij de aanmeldzuil. Daarna door naar Radiologie, niveau 3. Wachtkamer 1, standaard procedure wederom door al die jaren.
Voor een CT-scan geldt altijd dezelfde voorbereiding: minimaal een halve liter drinken, zodat de organen straks goed zichtbaar zijn. Dat had ik uiteraard keurig gedaan… met als logisch gevolg dat ik, nog vóór ik überhaupt kon plaatsnemen in de wachtkamer, eerst met spoed richting het toilet moest. Even een noodzakelijk tussenstopje 😉.

Als we daarna eindelijk zitten, valt vooral de rust op. We zijn de enigen in de wachtruimte. Sterker nog: het hele ziekenhuis voelt stiller dan normaal. Dus tijd voor een uitgebreide fotoshoot met Chris hihi.  De gangen, de sfeer, het tempo. Duidelijk te merken dat het de dag voor kerst is. Een bijzonder moment, zo vlak voor de feestdagen.

Na een paar minuten wachten word ik al geroepen. Het gaat vlot.
Ik loop door naar de CT-ruimte, Chris blijft zoals altijd achter met mijn hele hebben en houden... de jas, de tas en... dit keer niet meer de telefoon ging mee. Eerst een infuusje prikken, daarna nog snel een foto voor de blog 📸 vandaar de telefoon,voordat jullie denken dat ik verslaafd ben aan mijn telefoon. Door de grijze massa gonst ondertussen maar één gedachte: "laat dit alsjeblieft de laatste scan zijn… en dan voor héél, héél lange tijd."

Ik neem plaats op het bed. Het infuus wordt aangesloten. Even doorspoelen om te controleren of alles goed zit. Een paar instructies, een diepe ademhaling, en dan is het moment daar.
Het apparaat zoemt zachtjes, alles verloopt zoals het moet. Als ik klaar ben duurt het langer als normaal voordat de aardige verpleegkundige terug komt. Direct schiet er dan van alles door mijn hoofd: "oh, god dadelijk hebben ze iets nieuws en groots gezien."  Dus roep ik zachtjes, als de zenuwen en nare gedachten de overhand nemen, 'hallo, zijn jullie er nog?'. Lachend komt de verpleegkundige terug en meld dat alles goed is gegaan maar dat ze stond te vertellen hoe en wat ze klaar ging maken 1e kerstdag voor 17 man. Pfiewww..... sommige dingen wennen nooit denk ik in mijn grijze massa. Jemig over onruststokers gesproken!!

En dan naaldje eruit, fijne dagen toegewenst en samen met mijn alles loop ik richting auto, met alle goed hoop en moed en probeer ik even alles stemmetjes uit te schakelen. Het is wat het is...

Dinsdag 30 december de uitslag 🍀