Woensdag...weekbreker....

Maak van je wonden je wijsheid!

Woensdagochtend 1 augustus...Onderweg naar het ziekenhuis in Roermond. Bijzonder om daar samen (Chris en ik) heen te gaan. De laatste keer dat we hier samen heen reden was de dag van de slechtste uitslag in ons leven. 23 Februari 2017... nooit verwacht dat ik hier nog ooit heen zou gaan maar het kan nu niet anders. Voor en tijdens mijn Melanoom operaties zat ook de nare periode van artrodese van mijn linkervoet. Helaas is de grote teen nu reeds twee weken aan het steken op het bot en heb ik een mega diepe kloof voor op de vast gezette teen. Daar waar ooit één van de littekens zat is eeltvorming ontstaan. Dit is sinds een hele tijd veranderd in een kloof en dat is weer overgegaan in een open wond.... kunnen jullie het nog volgen? Anyway nu ben ik daar al twee keer voor bij huisarts geweest en hebben we het geprobeerd met antibiotica-zalf maar dat deed helaas niets. Zondag nog naar ziekenhuis in Weert geweest voor een röntgenfoto, maar omdat mijn dossier (7 of 8 operaties aan deze linkervoet) hier (Roermond) ligt, moest ik toch hierheen. De foto's moeten namelijk vergeleken worden met de oud3 Het bot is al in slechte toestand door de operaties dus moeilijk voor een 'nieuwe' orthopeed om dat te beoordelen. Met dat bedoel ik een botvlies ontsteking. Dat moet nu uitgesloten worden dat 'dat' het niet is. Ook moet er een oplossing komen om de teen dicht te krijgen, al met al weer allemaal trammelant waar we niet op zitten te wachten... ... Het is niet anders.
Dus nu zitten we te wachten in het totaal in verbouwing zijnde ziekenhuis. Veel plekken zijn hetzelfde en sommige zijn veranderd. Het voelt raar om hier te zijn, boze gevoelens om de fouten die gemaakt zijn, verdrietige gevoelens omdat het wellicht anders had kunnen zijn, frustratie, angst en toch ook een bepaalde vorm van dankbaarheid. Ik heb hier wat vaak gelegen en tijd doorgebracht en de mensen op de afdelingen waren altijd super vriendelijk en behulpzaam.
Grappige wil dat wij net zaten in de wachtruimte radiologie toen het team van de gipskamer langs liep onderweg om te gaan lunchen. Dus daar even mee staan buurten. Want ondanks alle ellende van mijn voet destijds hebben we best ook gelachen daar, vaak om mijn rariteiten uiteraard. Apart is het altijd om te horen dat mensen direct zeggen dat ik er goed uit zie. Ik heb zeker lachspiegels thuis dan... of het is gewoon de beleefdheid van de mens .
Welnu foto is gemaakt en ik mocht even mee kijken omdat ik eigenlijk een foto wilde maken. Ligt mijn telefoon bij Chris in de wachtkamer....muts.... de foto zag er vreemd uit, door alle operaties natuurlijk maar ik ben geen expert dus kan niet zien waar het nu om gaat. So let's wait, we horen het later wel!
Inmiddels is het negen uur en heeft de huisarts de uitslag doorgekregen. Op de röntgenfoto was niet iets gezien wat op botvlies ontsteking leek. Dus ik gelijk 'jippie' echter ging ze verder uitsluiten kunnen we het niet dus moet je morgen toch naar een orthopeed voor een nader onderzoek.... pfff, zo geen zin in. Ik was echt voor een hele korte seconde blij 'gelukkig het zit ook hier weer een keer mee' dacht ik echt! Maar ja, wellicht valt het ook nog mee. In mijn geval nemen ze natuurlijk altijd het zekere voor het onzekere .
Vanavond na het eten, hoe moe ik ook was, toch maar Kaat gelongeerd. Gisteren had ik grondwerk met haar gedaan. En het is gewoon voor mij (wellicht door deze temperaturen) op dit moment (de voet daarbij als grote spelbreker) niet te doen. Laat loopt vrolijk aan de hand te spelen en stuiteren en ik loop met mijn tong op de grond als een soort mantra te mompelen dat het goed gaat en dat ze het goed doet. Volgens mij heeft zij zoiets van 'schiet maar eens op en loop door'.... ach ja. Maar goed dat was gisteren vandaag ging ik longeren. Minder intensief had ik bedacht. Nou, dat was een misverstandje.... ten eerste moesten we naar de rijbak lopen (normaal op de scooter of fiets het terrein over) dus dat was al veel, eenmaal daar ging het in principe wel goed. Ik stond wel om het halve rondje in een enorme stofwolk, de sproeier van de wei had het maar tot de helft gehaald. En door mijn lichtelijke vorm van vergetens-ouderdom (nieuw woord!) Was ik mijn zonnebril op stal vergeten. Ik kan je vertellen dat dat met een fel laagstaande zon en een lading zand niet zo prettig is. Na 20 minuten waren we beide (Kaat en ik) zeiknat en uitgeput. Dus naar stal, waar Chris het overnam, samen de naverzorging gedaan en alle beestjes lekker in de wei gezet. Chris heeft de stallen gedaan en ik heb me met het opruimen van de door mij gemaakte rommel vermaakt. Nu zit ik op de poetsplaats al kijkend naar de kippetjes op mijn telefoon te typen. Niet echt handig, vanmiddag onderweg naar ziekenhuis mee begonnen want de laptop paste niet in mijn tas (gedetailleerde informatie.. tis maar dat je het weet!

De vorige dagen, zijn slechte dagen geweest. Heel veel pijn in voet en vooral rechter zij en onderrug. Maandag bijna heel de dag geslapen dinsdag echt niet te hebben dus huisarts langs geweest. Er is niets aan te doen dus zoals eerder aangegeven morfine omhoog. En de kortwerkende vaker pakken. Morgen is het alweer donderdag, nieuwe dag nieuwe ronde nieuwe kansen! Ik zeg... benutten!!!
Fijne avond.