Wonder pilletje

De aarde lacht in bloemen.

Kort maar krachtig zullen we maar denken, hoewel krachtig? Mwoah... Maar het feit dat bloemen veel teweeg kunnen brengen, in kleuren en geuren in geven en krijgen in zien en observeren dat is absoluut waar! Gisterenavond was ik moe, hoewel helemaal niet veel gedaan echt moe. En wat zag ik tegen de nacht op. Bij voorbaat nam ik dus alweer aan dat ik niet zou kunnen slapen... niet goed! Dus ik om elf uur een pilletje gepakt en echt helemaal waar gewoon geslapen tot tien voor elf! Geen eens wakker door buikpijn, een plasje of wat dan ook, zelfs Chris niet horen opstaan en weggaan! Maar nu komt het ik werd wakker en het enige wat er anders was, was een chemische smaak in mijn mond verder nergens last van. Eindelijk een slaappil (Zopiclon) die me een hele grote dienst heeft bewezen. Grappig eigenlijk want deze versie is veel lichter dan die eerdere die ik had. Ik snap nu ook wel de verleiding van het vaker nemen (verslaving) van deze pillen want het is echt prettig en uitgerust wakker worden. Voor mij een teken dat ik gewoon ook de nachten door kan slapen, zonder buikpijn en zonder wc. Gisterenavond had ik het er nog wel met Chris over, moest ik een luier om? Ik weet natuurlijk niet wat zo'n pil allemaal doet en in hoeverre je dan "anders" bent als je normaal bent als je slaapt. Maar blijkbaar is dit toch echt alleen een pilletje om in te slapen en rust te geven. En rust geeft dus in mijn geval blijkbaar ook minder spanning wat weer op mijn buik slaat. Pfieuw, wat een verhaal over één nachtje één pilletje J.

Toen ik wakker werd direct ontbijt (ja Ellis nog steeds het gezonde) gemaakt en medicijnen ingenomen. Even naar de buren, moeders gelukkig helemaal opgeknapt dus samen de paardjes en de stallen gedaan. Ik wilde de paarden in de achterste weides hebben dus ging ik eerst het omgewaaide hooisilo terugplaatsen deze was met de storm omgewaaid. Achter in de wei vond ik nog een grote plaat tempex (stiekem op het gras van Hendrix gegooid te ver lopen om naar stal te slepen en het lag helemaal achterin bij hun) nieuw hooi in de silo gedaan en toen kwam ik er ook achter dat het hek door een omgevallen boomtak gebroken was. Maar gelukkig bestaat er ductape dus even provisorisch gerepareerd (mag Chris het later echt maken J). En toen de beesten naar buiten. Kaat was enorm fris (en dan ook eens zo groot naar het lijkt) en Bas was niet echt vooruit te branden. Gezien ik ze altijd samen naar de wei loop had ik links in de hand Kaat in de passage (wow daar lijkt ze aanleg voor te hebben) en rechts een uitgerekte arm met daarachteraan bungelend een dikke slome pony (die wel heel lief is). In de wei echter stond Kaat stokstijf stil omdat ze achterin dat witte geval zal liggen. Bas niet die wil alles weten dus die draafde (jaja ze kan het wel) erheen. Kaat bleef echter op afstand heen en weer rennen. En liet zich niet verleiden, ook niet met een snoepje, om in de buurt te komen (zou het iets met Jazz bloed te maken kunnen hebben?). Afijn, de kleintjes hadden ook een energie explosie en sjeesden een paar keer de wei rond. Heerlijk om dat allemaal te zien. Als je je dan ook bedenkt dat ondertussen Tom en Poes iedere keer dat je ergens heen loopt achter je aan rennen en onderweg overal mee proberen te spelen. En Cooper en Suka daar weer achteraan proberen te jagen één dolle boel. En dat zijn echt momenten waarop ik geniet en weet dat ik gezegend ben Y.

Gisteren toen ik op zoek was naar dat stukje over het raften kwam ik nog meer tegen. Dus vandaag zat ik op kantoor en ben die la ingedoken. En zo leuk wat ik allemaal tegenkwam. Zo vond ik een schrift vol met 'zwaarmoedige' zelfgeschreven gedichten. Ik heb ze niet allemaal gelezen maar eentje vond ik wel uitgesproken van de boulimia van toen, die zal ik zo hieronder typen kijken of meerdere het mooi vinden. De gedichten schreef ik toen ik boulimia had en in therapie zat, ook daarna heb ik dit een aantal jaren gedaan maar mensengoedheid wat was dat zwaarmoedig. Blij dat ik ondanks alles toch nu een vrolijkere kijk heb J.

Langzaam maar zeker komen mijn angsten uit,
En wordt het steeds moeilijker mezelf te beheersen als ik op problemen stuit.

Het liefst prop ik mezelf dan helemaal vol,
En braak alles na tien minuten uit, gewoon voor de lol.

Maar dit is niet hoe ik verder wil gaan,
Ik wil sterk en onafhankelijk zijn en met beide benen in het leven staan.

De perfecte wereld met slanke mensen die ik mezelf aanpraat,
Bestaat niet eens echt en als ik daar over nadenk word ik kwaad.

Waarom is het leven in deze maatschappij zo zwaar?
Echt, tegenwoordig loop je tijdens een vrijpartij al serieus gevaar.

De wereld lijkt vol te zitten met egoïsten,
En heel even leek ik me daar weer in te vergissen.

Maar gelukkig zijn er ook mensen die nog echt hun gevoelens kunnen tonen,
En ik ben blij dat ik met die mensen om mij heen mag leven zodat het goede niet wordt ontnomen.

Treurig wel hè! Ik heb er nog één over mijn hondje van Figo;

Je ligt nu naast me op jouw kussen,
Af en toe kijken we elkaar aan en ik mompel dan trusten.

Maar nooit zeg je iets terug, raar maar waar,
Vanavond al helemaal niet want ik heb je gewassen en je haat nat haar.

Maar als ik je dan even aai over je kopje is het alweer goed,
Want jij lieve hond geeft me altijd een bepaalde rustgevende moed.'

Jij ben er altijd of ik nou lach, huil of treur,
Telkens als ik weg ga loop je trouw mee naar de deur.

En daar blijf je dan wachten uur na uur,
En zelfs als ik wat langer wegblijf ben je uitgelaten en blij en reageer je nooit zuur.

Eigenlijk zou ik een voorbeeld aan jou moeten nemen,
Want ondanks alle rottigheid in deze wereld heb jij ogenschijnlijk geen problemen.

Ik hou van je Figo...

Fijne avond.