Yeah, made it to Italy......

Iets opgeven is niet altijd een teken van zwakte. Soms betekent het dat je sterk genoeg bent om iets los te laten.

Nice quote to start with! En dan zit je ineens bijna 1300 km van huis! Dat wil dus zeggen: Yes, I made it 😊 Gisteren om kwart voor 4 naar Eindhoven vertrokken met manlief en Denise. Tijdens het inchecken van de koffer kwam ik er al achter dat er veel paardenmensen met hetzelfde vliegtuig zouden vertrekken en dat betekend dus weer dat ik zeker op tijd was!

Eerst voor ik op alle feiten vooruitloop, het is namelijk midden in de nacht en mijn hoofd is vol en dol van alles en niets, een korte terugblik op de voorgaande dagen. Ik was dus vorige week begonnen met de Tavegyl en de Prednison tegen de uitslag en ongemakken in voornamelijk mijn halsstreek. Helaas zit het nog steeds in dezelfde hoeveelheid op dezelfde plaatsen MAAR de jeuk is aanzienlijk minder. Yay, dat is echt wel een verademing, dus ben ik toch maar even doorgegaan met het slikken ervan. En hoewel ik de eerste dagen echt heel slaperig werd van deze extra medicijnen ondervind ik daar nu toch niet echt last (of genoegen) meer van. Genoegen zul je denken, ja inderdaad genoegen want die eerste dagen heb ik echt 2 hele nachten doorgeslapen. Uiteraard wel met de 'oh zo leuk' (not) plasonderbrekingen maar gewoon weer terug naar bed en doorgeslapen. Zo diep dat ik zelfs Rolex niet heb opgemerkt in zijn 'hallo-ik-ben-wakker-en-wil-aandacht' buien en geloof me dat is echt heel diep in slaap dan 😊. Probleem was dan wel weer dat ik niet alleen in de nacht veel sliep (wat immers gewoon hoort) nee ik was gewoon ook nog eens de hele ochtend en de halve middag aan het slapen. Dus heel veel heb ik niet gedaan. Tja, het standaard ritueel paarden, beesten, poetsen en onkruid.

Door deze slaaphoeveelheden was ik af en toe ook echt best gewoon stoned volgens mij. Ik ben een braaf burgermeisje en zou eigenlijk echt niet weten hoe dit voelt maar ik denk dat ik aardig in de buurt kwam van dit effect. En daardoor ging ik toch ook wel veel foutjes maken in mijn dagelijkse bezigheden. Nu kan ik er om lachen maar het was echt niet zo leuk op dat moment. Bijvoorbeeld het moment dat je je billen denkt af te vegen met een heerlijk zacht vochtig toiletdoekje met een zelfs een vleugje aloë vera en je uiteindelijk tot de ontdekking komt dat je een Glorix schoonmaakdoekje door je billen laat glijden! Echt een no go, waarschijnlijk super hygiënisch maar het prikkelde echt en dan bedoel ik niet aangenaam! Ook dacht ik dus de bus schuim voor in mijn haar in mijn handen te hebben en had ik voor de verandering een spuitbus haarlak in mijn hand. Wat gelukkig minder rommel geeft als het andersom is, dat dan weer wel 😊. Mijn glas in de koelkast plaatste in plaats van in de vaatwasser. Mijn normaal al soms onherkenbare gemompel nog ingewikkelder maakte om naar te luisteren omdat ik gewoon woorden wegliet of gewoon zinnen omdraaide. Dus je snapt ik ervaarde mijn stoned zijn niet als positief!

En nu zit ik dus in Italië, Cattolica op precies te zijn om kwart voor 5 in de ochtend mijn blog te typen. Want ondanks het feit dat ik echt enorm moe was ben ik gewoon weer standaard om een uur of drie wakker geworden. Daarbij heb ik eerst de minibar geplunderd om vervolgens mijn Labello-stik uit mijn tas te willen halen en erachter ben gekomen dat mijn paspoort weg is!!! Geen idee hoe dit kan. Bij de autohuur heb ik hem nog gehad en ik weet zeker dat ik hem ook in mijn tas heb gedaan.... Hmmm, heb Chris al een appje gestuurd. Het enige wat ik hoop is dat hij in de auto ligt doordat mijn tas plat heeft gelegen op de voorstoel. Dus daar zal ik als het een beter tijdstip is even naar kijken terwijl ik echt hoop dat ie daar ligt. Ik zou anders echt niet weten wat ik eigenlijk moet doen! Chris....help!!!!

Nadat we gisteren trouwens de koffers hadden ingecheckt zijn we (Chris, Denise en ik) naar La Place gegaan omdat Nicolette, Leon en Anaïs daar zaten. Dit houdt voor de oplettende lezer trouwens dus in dat ik nu niet alleen hoefde te reizen! Dus na een innig afscheid van ons lief en ons surrogaat kind zijn we door de security check gegaan, om vervolgens koers te maken naar de bar op de 1e verdieping voor een lekkere gin-tonic. Omdat ik zoveel extra medicijnen slik durfde ik het niet aan om de volle mep gin te nemen dus had Nico 1.5 dosis en ik een halfje en geloof het of niet hij kwam binnen als een dubbele dosis 😊. Ik had een heel zen-achtig gevoel en eigenlijk maakte in me nergens meer druk over en dat is weleens even een welkome afwisseling. Na de gin-tonic volgde nog een clubsandwich (het was immers etenstijd en ik zal er toch maar eens 1 overslaan). Deze lekkere hap duurde echter langer om klaar te laten maken dan gehoopt. Dus in plaats van heerlijk aan de bar te zitten eten werd het een take-a-way in een plastic verpakking. Niet dat het er minder om smaakte maar heel chic en gemakkelijk eten is het niet... Het boarden verliep ook snel en voor ik het goed en wel door had (wellicht had dit ook iets met de gin te maken 😊) taxieden we naar de baan om op te stijgen. Ik zat op de eerste rij en had een zee aan beenruimte en de meest schattigste minibuurvrouw en haar leuke ouders! Hierdoor was de vlucht echt heel aangenaam en echt in no time voorbij! Ik geloof dat we langer op de koffers hebben moeten wachten dan dat het vliegen duurde! Na een afscheid van mijn echt aardige vliegtuigbuurvrouw was het tijd om naar de huurauto van Nicolette te gaan. Al die tijd zat ik nog te twijfelen of ik zelf een auto zou huren of mee zou rijden. Waarbij ik tijdens het wachten op Nicolette haar huurauto, één van de twee medewerkers aan de balie was toch echt afgewerkt en peerde hem gewoon. Rij mensen of geen rij mensen.... Oh ja ik zat midden in een zin... waarbij ik... besloot zelf toch maar een autootje te huren. Ik haat het om afhankelijk te zijn. En ik voelde me redelijk goed dus dacht dat het ritje naar het hotel peace-of-cake zou zijn. Ik kreeg een uber schattige Fiat Cinquecento (waarbij Chris direct aangaf dat het geen echte auto was maar een designspeeltje en ja hij heeft gelijk..) dus de eerste uitdaging was hoe krijg ik daar mijn spullen in... het is een 3 deurs en echt net een eierdoosje. Maar ik heb het voor elkaar gekregen! Het zweet droop echt langs mijn rug naar beneden (en hoewel ik kriebelen op de rug als lekker betitel vond ik dit een ranzig gevoel...) omdat het hier laten we zeggen net zo'n temperatuur is als donderdag in Nederland. De grote koffer paste net achterin, de rollator op de achterbank en de trolley op de voorstoel. Routeplanner op de telefoon aan en gas erop! Eerst reed ik voorop en Nico achter mij maar dit was echt te vermoeiend en toen pas merkte is dat ik echt aan het einde van mijn latijn zat. We kwamen bij een tolpoortje en ik reed gewoon mijn eierdoosje ram langs de betaalzuil... gelukkig stond Nico achter mij die haar betaalpas door de scanner haalde en mij het kaartje kon geven... Maar hierdoor was ik gelijk wel weer wat meer alert! Vervolgens is Nico voorop gaan rijden en dat was een stuk aangenamer. Na nog een stop om even wat te drinken, eten en plassen en voor mij uitrusten... zijn we weer op pad gegaan en een klein uur later was ik in de buurt van het hotel. Tja in de buurt want de weg bleek dus afgesloten. F#ck, ik in een hele drukke stad met mensen die krioelden als of er iemand in een mierenhoop had staan stampen en dan ook nog eens de weg niet meer kunnen volgen die je moet volgen. Hierop volgde mijn laatste restje energie, een hoop gevloek om vervolgens 15 minuten later gewoon langs mijn hotel te rijden (eenrichtingsweg langs de boulevard met heel veel winkeltjes en nog veel meer mensen...aaarghhh) uiteindelijk lukte het me, met behulp van de aardige meneer van de balie van het hotel die ik maar uit pure wanhoop had gebeld, om 150 meter achteruit te rijden en de poort van de parkeerplaats te vinden. En nu zul je denken, gelukkig ze is er... Nou dat dacht ik dus ook. Net als in de nieuwe Linda dacht ik: Hè, hè, pfoe, pfoe ik ben er..... Ik stapte echter uit en wist meteen dat ik nog wel een work-outje te gaan had. Oh no, ik was zó moe.... Het parkeerterrein (van slechts 13 Euro per dag) bleek geen vlak geasfalteerde plaats te zijn. Nee het was een bij elkaar geraapte verzameling van stukjes asfalt, stukjes grind en stukjes.. Tja niets eigenlijk. En daar moest ik dus echt 200 meter met mijn hele hebben en houden (1 koffer 30 kilo, 1 trolley 10 kilo en mijn handtas) overheen lopen. Ik heb het maar in twee keer gedaan omdat het gewoon weg in mijn uppie niet te doen was. Uiteindelijk kwart over 12 was alles op de kamer, ben ik in mijn onderbroek en hemd op bed gevallen om vervolgens dus ruim 1.5 uur later alweer wakker te zijn....

Maar goed zoals ik al schreef ik ben er! En dat is al supercool! Trots op mezelf en hoewel ik mijn allesie echt al heel erg mis ga ik er echt van proberen te genieten! Het ziet er mooi uit in het donker dus kan ik niet wachten tot het licht wordt! Echter lijkt het me wel verstandig dat ik eerst nog even wat ga slapen! Dus ik zeg in plaats van fijne avond...

Fijne dag vandaag!