Zaterdagpraatjes......

Vreugde is voor mij en halte verder dan geluk - geluk is een bepaalde sfeer waarin je soms leeft als je gelukkig bent. Vreugde is een licht dat je vervult van hoop, vertrouwen en liefde.

Ja, dat is een echte die je even moet laten bezinken! Niet van internet geplukt maar van de kalender op kantoor. En dat terwijl het zaterdagavond is. De dag dat ik eigenlijk nooit iets typ. Maar hé, ik ben ik J. En van iedere dag of om de dag is ook de laatste tijd niet heel veel voor te zeggen dus... gewoon een update op zaterdag!

Afgelopen dagen voor de verandering veel geslapen. Zelfs de nachten redelijk goed doorgeslapen wat wel prettig is. Wel moet ik even klagen over het moe zijn, want daar wordt ik echt 'moe' van! En daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen daar wordt ik gewoon echt krankjorum van! En dat is netjes uitgesproken vind ik zelf... Persoonlijk denk ik ook wel dat het nog steeds te maken heeft met mijn eigen dosseerprobleempjes maar toch is dat niet altijd aan de orde. Donderdag bijvoorbeeld heb ik gewoon echt bijna niets gedaan als slapen en eten... Ja, daar moet ik wel eerlijk in zijn ik heb nog steeds (te) veel honger. En maak ook daar (dat zal u niet verbazen) niet altijd de juiste keuzes in. Ik weet het niet meer precies maar volgens mij is donderdag het enige wat ik gedaan heb de tweejarige in de wei eten gegeven, een halve kruiwagen mest uit de wei van deze paarden gehaald en terwijl ik daarmee bezig was moest ik Cooper ophalen bij de hondenkapper. Niet echt iets dat je moe maakt normaal gesproken, toch? Maar goed ik probeer me er aan over te geven. - Dat is trouwens ook wel even het vermelden waard.... Dat is namelijk een groot dilemma! Ene moment denk ik, geef toe aan de rust en vermoeidheid je lichaam geeft het immers zelf aan. En het andere moment denk ik, geef er niet aan door en hop hop in de benen... Maar waar doe ik goed aan? Wat is het beste? Mijn innerlijke godin en Boze zelf kunnen zich echt op deze tweestrijd vastbijten. Helaas geeft geen van beide op. Waardoor ik het dus echt niet weet. Uiteraard talloze adviezen (ook allemaal anders pffff) maar waar doe ik goed aan, als ik zelf van het één op andere moment verander?? Dat dus, toch wel even het vermelden waard J- Afijn, waar was ik gebleven.. Cooper ophalen bij de kapper. Ik (eigenlijk we, moeders was mee) schrokken ons rot toen we hem kaal zagen. Mijn god, hij is echt een dikke worst. Dat we hier te dikke dieren hebben (ook wij zoogdieren, zelfkennis J) weet ik echt wel. En ik ben er ook achter dat dit echt voor grote gezondheidsproblemen kan zorgen bij onze geliefde diertjes. De paarden zijn echt allemaal al veel afgevallen, echter die zijn er ook nog niet helemaal. Ze staan heel de dag op de wei en daar haal ik ze niet vanaf, de snoepjes en brokjes zijn wel verledentijd. Dus wat dat betreft goed bezig. Maar weer terugkomend op Cooper die had echt heel veel haar dus wij hadden echt niet door dat er onder die bos haar gewoon zo'n dikke worst zat. Probleem met Cooper is echter niet alleen wij (de mens) Cooper loopt namelijk altijd los en eet de struint alles af naar iets wat maar eetbaar is. Van kippenvoer tot paardenmest hij jat het overal vandaan. We zijn hem ook redelijk vaak "kwijt" als de mestput net geleegd is. We denken altijd nee daar kan hij niet in zitten, nou Cooper wel die laat zich gewoon echt twee meter diep naar beneden vallen voor een overheerlijk hapje mest! En hoe voller de mestbak... hoe makkelijker hij kan snoepen. De eerste keer dat we hem "kwijt" waren was ik echt in alle staten. Horrorverhalen in mijn denkbeeldige wereld, aangereden hondje, verdwaald uitgemergeld hondje, ergens zichzelf opgesloten hondje, gejat hondje... ga maar door.... Wat dat betreft ben ik echt wel fantasierijk! Ik weet niet goed meer wie het was maar we gingen het hele hekwerk nalopen of er ergens een gat zat en toen zag diegene hem zitten... In de mestput met zijn zwarte kraaloogjes, hallo jij! Cooper blaft de hele dag als hij maar iemand op 500 meter ziet bewegen rond de boerderij, echter als hij vast zit en niet weg kan, dus opgesloten, dan heeft hij opeens geen 'blafbanden' meer en zwijgt hij in alle talen. Onze Cooper, hij is echt wel super lief alleen een beetje anders, zeg maar bijzonder (resp. Luizenmoeder).

Wat ik eigenlijk kort wilde zeggen is dat het moeilijk gaat zijn om Cooper te laten afvallen, tenzij we hem binnenlaten (hoewel hij ook in de kattenbak duikt voor een warm hapje op zijn tijd...) en opsluiten in een kamer... En dat is ook geen leven voor een hondje, toch? Gelukkig (in mijn ogen niet echt maar voor Cooper wel dan) is het weer een stuk minder zodat wij meer binnen zijn en de deuren dicht dus zal het in dit geval een stuk gemakkelijker zijn.

Pfff, wat een stuk en dat alleen omdat ik wilde aangeven wat ik donderdag gedaan had! Vrijdag dat was wel een redelijke dag. Wellicht dat ik die dag werd gedreven door de liefde! Want jawel 16 jaar getrouwd alweer! Intens blij, gelukkig en dankbaar nog steeds met mijn mannetje! Hoewel ik veel mopper is hij echt mijn allesie! Echt gevierd hebben we het niet die dag, de avond ervoor wel saampjes #usnaptwatikbedoel! Net als 16 jaar geleden, toen deden we het ook...saampjes! We hebben in een deuk gelegen (uiteraard ik iets meer dan hij) toen ik zei dat we 16 jaar geleden op hetzelfde moment 'de liefde aan elkaar kenbaar maakte' ik hou het netjes anders mag ik niet meer bloggen van dit allesie... Sorry Chris, maar hé dat is het leven toch ook?

En snel een ander onderwerp... Vrijdagmiddag is er ook nog een dierenarts geweest voor Kaatje of eigenlijk wel dierenarts maar meer Fysio en Chiropractors en accupunctuur. En die heeft haar goed onder handen genomen. Denise mocht er zelfs eerder van school door komen van de lerares omdat het leerzaam was... En toen hij (DA) dat hoorde was ze de "Sjaak". Het was een intensief lesje, voor ons allemaal. Voor Denise nieuw en onderwijzend voor ons een soort quiz waardoor ik mezelf in moest houden om niet het antwoord op de vragen (veelal voor Denise bedoeld) te gaan gillen... ik weet het, ik weet het... Overenthousiast zeg maar.. Maar feit is dat we de botten weer weten te benoemen en we de spieren weten te stimuleren! Braintraining van die dag weer behaald! Dus die avond was ik helemaal op, geen middagslaapje gehad en alleen maar doorgegaan... Dus na het hooi voeren (waarbij Chanel ook nog zo lief een kopstoot gaf en ik mijn nek verdraaide) gelijk naar bed, en gewoon weer slapen tot vanmorgen half tien. Wakker gemaakt (met mega hoofdpijn) voor ontbijt en medicijnen om vervolgens te slapen tot half één! Hoofdpijn komt volgens mij voor een groot deel door de kopstoot van Chanel... Warme douche erop warm houden dan komt dat vast wel weer goed! Wel is het nu tien voor tien en zit ik dus al even hier op kantoor en ben dus toch alweer 9 uur zonder rust op! Ik zit dus eigenlijk weer te klagen voor niets en heb nog veel goede uren.... Hoe dan ook een fijn, sportief weekend nog!

Fijne avond.