ZIeke Mick.....

Wees vriendelijk. Iedereen die je ontmoet is bang voor iets, houdt van iets en heeft iets verloren.

Een latertje weer voor mij! De wonderen zijn de wereld nog niet uit 😊. Vandaag had ik eigenlijk een goede dag. Mede omdat ik geluisterd heb naar mijn lichaam. Dus voor mijn planning was het niet zo'n goede dag, die liep namelijk anders. Pijnlevel heel de dag op een 3 geen hoge pieken dus blij. Vanmorgen moest ik vroeg opstaan omdat ik om negen uur in Weert in het ziekenhuis moest zijn. Dus dat was even aanpoten (voor mij dan). Acht uur wekker gezet en gewoon in één keer eruit. Ik moet zeggen dat ik ook goed geslapen had, één keer maar wakker (niet eens door Terror die gewoon lief los loopt 's nachts en niet meer de boel terroriseert!) om half zes omdat mijn blaas vond dat'ie vol zat. Even wennen weer als je je bed uit gaat, brrrr echt koud gewoon! Zo worden mijn nachtelijke escapades vanzelf een heel stuk minder 😊! Maar goed, mijn haren waren gelukkig goed gestemd en werkte goed mee, echter zat/zit er rechts op mijn kin een mega pukkel, je kent ze wel zo'n onderhuidse... Ziet er a: niet uit en b: laat zich onder geen beding wegwerken en prijkt rood glimmend op mijn kin....shit!! Maar goed, je kunt je maar weer ergens druk over maken zou Chris zeggen. Hup kleren aan, ongelooflijk genoeg deed ik daar niet eens moeilijk over (progressie of interesseert het me niet meer?) en gewoon op tijd in de auto. Ik ben alleen geweest zodat Chris rustig de paarden kon doen, die moest immers vanavond gewoon werken. Aangekomen in het ziekenhuis nam ik plaats in de wachtkamer. Hier geen voorkeursbehandeling 😊 en gewoon zitten en op mijn beurt wachten. En daar zat ik, vreemd ziekenhuis in mijn eentje... Tegenover me zaten twee mannen met een gigantische rookwalm om hun heen...ranzig... Ik probeer altijd een verhaal te bedenken wat iemand anders heeft, alleen daar in de gips-wachtkamer hoeft dat niet 😊 daar is het meestal overduidelijk! Een van de mannen zat met zijn arm in een mitella, verderop zat een jonge moeder in een rolstoel met haar voet in het gips, ze was met haar ouders en stuiterende kleuter die echt niet te houden was. Naast me een moeder met haar zoon (tenminste dat maak ik ervan dan hè, het is een non-verbale constatering hihi) zoonlief had zijn arm ook in het gips en zo zat ik wat rond te kijken tot ineens het alarm op mijn telefoon ging... medicijnentijd, tegelijkertijd werd mijn naam geroepen en werd ik in een klein karig gemeubilieerd kamertje gezet. En daar zat ik zo'n vijf minuten toen werd er op de deur geklopt. Mijn hart ging sneller kloppen zou het dan eindelijk een keer zo zijn? Drs. McDreamy die binnen stapt? Ik keek naar de grond, een paar hippe van Bommel schoenen in hippe kleuren mijn blik glijd langzaam omhoog, mooi gevormde benen...whoaaa geintje!!! Nee hoor, geen gezeur ik heb mijn McDreamy thuis zitten! Na de pijnlijke controle, waarbij het duidelijk werd dat mijn duim nog steeds niet stabiel genoeg was, werd besloten nog twee weken gips en daarna handtherapie te volgen. De verwijsbrief heb ik maar of ik ga weet ik nog niet... We zien het over twee weken wel. Voorlopig een schoon en vooral reukvrij gipsje! Op de terugweg naar huis ben ik langs de Mc gereden... ik had nog niet ontbeten dus... tja dat moet ook gebeuren... Voor Chris ook wat meegenomen. Na dit samen te hebben opgepeuzeld hebben we de stallen gedaan. Gelijk daarna samen Kaat gelongeerd en toen viel het doek... het was half één inmiddels en ik kon echt niet meer zo moe en mijn hele lichaam (en dat is heel wat 😊) werd zo zwaar... Dus moest ik een keuze maken of door gaan en mijn planning laten kloppen of toch voor mezelf kiezen en afbellen terwijl ik ook super zin had in mijn volgende afspraakje... Verstand dit keer laten spreken en mijn date naar morgen verzet, gelukkig was dat geen probleem. Ik ben naar bed gegaan en werd pas om een uur of vier weer wakker. Dit had ik echt even nodig! Maar ja, ik was alleen dus moest ik gelijk weer aan de slag. Paardjes naar binnen, alles voeren... druk druk druk.... Toen ik binnen kwam om de honden en katten binnen te voeren zag ik dat Micky had overgegeven en nog bezig was ook verstopte hij zich en ik kwam erachter dat hij ook diarree had nadat hij in het bad een druppel bloed liet lopen toen belde ik direct de dierenarts... shit, blaasgruis of blaasontsteking... arme Mick... Zo zal je zien, ik ben nooit alleen omdat ik dat niet wil en dan probeer ik het een keer en dan gebeurd er weer iets stoms... Afijn Micky en ik in de auto en gas erop. Mick gedroeg zich voorbeeldig bij de dierenarts en het is een blaasonsteking (gelukkig geen gruis) dus spuitjes erin en voortaan aan het aangepaste...dure... voer! Maar alles voor de beestjes! Gelukkig was Denise toen ik naar de dierenarts was naar ons gekomen om de paarden hooi te voeren en de stallen te doen en hebben we nog even gezellig in de keuken gezeten.

En nu op bed inmiddels is al na elf uur en ben ik weer gesloopt! Maar het was een goede dag!

Weltrusten!