Ziekenhuis

Zo in the hospital.... vanmorgen enigzins met vertraging door de enorme racepoep. Maar lieve medeburgers IK HEB GEWOON GESLAPEN ja echt!! Ik ben drie keer eruit gemoeten door dezelfde vieze derrie als net omschreven, maar gewoon daarna weer terug in slaap! En dat doet me goed. Ik denk echt dat het een beetje obsessief gedrag begon te worden, die vicieuze cirkel is doorbroken!! Dus niet aan de slaappillen, gewoon iets actiever zijn. Hmmm hoe ik dat moet doen moet ik bedenken... ik denk een middenweg tussen gisteren en de dag ervoor!
Het is momenteel echt druk in de "huiskamer" alle zithoekjes zijn bezet dus zitten we aan de grote tafel. Gezellig... nee, niet echt. Om ons heen is het een vloed aan plat Limburgs en de gemiddelde leeftijd is nu schat ik 56 jaar. Of ik zie er gewoon goed uit (geintje) of ik ben de jongste. De meeste zijn denk achter in vijftig of zestig en een paar in de 80.... just in case you need some information. Ik heb nog geen bloedgeprikt en zit al een 10 minuten.... en dat terwijl ik al laat ben... ik ga even actie ondernemen.
Zo gaatje in mijn arm, 4 buisjes bloed armer toen ik er net heen liep werd ik net geroepen dus... alles komt goed. Ze vond dat ik er goed uit zag... daar heb je het weer... die opmerking! Eerlijk gezegt voel ik me ook wel goed. Ben wel zenuwachtig, dat heb ik altijd hier. Het is toch altijd weer die spanning. Je weet niet wat er in je lichaam gaande is. En soms dacht ik niets te voelen en kwam ik ook bedrogen uit de bus. Meest gestelde vraag voor het ziekenhuis bezoek is "wat als?". En dat is ook de meest nutteloze vraag. Niemand die daar iets op kan zeggen. Doorgaan en ondergaan is alles wat er te doen is. En dat weet ik, ben ik me heel bewust van maar toch is dat de grootste trigger voor angst en paniek.
Net bij de oncoloog geweest. De diarree en buikpijnen zijn te verontrustend. Dus moet ik vanmiddag eerst een colonscopie. Hiermee bekijken ze het laatste gedeelte van de darm. Zien ze niets dan krijg ik alsnog mijn kuur is het anders....dan weet ik het niet. Dus mijn wijze worden over angst en niet bedenken, wat als...bullshit! Ik schijt nu letterlijk en figuurlijk in mijn broek. Ik heb al vaker sie onderzoeken gehad en vind dat altijd een ramp. Normaal krijg ik ook altijd een roesje en nu niet. Tjesus, van alle scenario's in mijn hoofd maakte dit er echt geen deel van. Maar ja, been there, done that dus... door! Terugweg is er zo wie zo niet.... Helaas nooit meer. We zitten nu in het restaurant het is half één om kwart over twee melden bij de endoscopie afdeling. Normaal verheug ik me altijd om hier een lekker kippenpasteitje te eten, nu niet. Ik heb de laatste week al helemaal geen honger. Zelfs met snaaaien in de nacht voldoet niets meer. Dus heb ik net een halve op en de rest aan Chris gegeven. Oh, jongens jongens ik zit nu echt even stuk...... Nou, het is inmiddels tien over twee en we zitten in de wachtkamer. Het gaat snel ineens zit nu in een hokje alleen en heb net een clysma gehad. Nu tien minuten wachten dan mag ik op de pot. Maar of ik dat volhou? Het borrelt en steekt aan alle kanten en er zijn pas 3 minuten voorbij.... oh oh oh zo geen pretje. Ik had gevraagd om een kalmerend tabletje maar dit heb ik niet gekregen. Nu kan ik met recht zeggen SHIT. Zo nu op de WC ik neem jullie gewoon helemaal mee op dit avontuur. Ik moest tien minuten wachten maar hield het acht minuten vol.... net even achterom gekeken maar er komt niet zo heel veel uit..... kan ook niet na vannacht eigenlijk. Maar ja, toch een beetje. Ik ga de boel nu poetsen (maar goed dat ik blog en niet vlog 🤣) en terug naar de wachtkamer denk ik. Later... Ik zit nog steeds in het clysma hok... het is al kwart voor drie. Dit is ZO niet goed voor mijn bloeddruk en zenuwen. Chris zit in de wachtkamer ik hier, alleen, allebei aha ik hoor deuren en stemmen zou het zover zijn? Nope, weer niet whoaa weet niet hoeveel ik nog kan hebben. Oh, weer een deur.... nee ook niet. Ergste is dat ik hier geen bereik heb. Daar komt nu iemand aangelopen... ik ga