Zijn we weer....

Wees gedisciplineerd in he goed zorgen voor jezelf. Voor je lichaam en je geest. Maak er een prioriteit van.

Dat dus... Pfoe, wel een quote waar je heel wat van kunt vinden. Ik typte hem over en dacht veel in korte tijd... heel veel!

De maandag alweer voorbij, logischerwijs dus ook de vrijdag, zaterdag en zondag. Lekker voluit getypt ik had natuurlijk ook gewoon ´het weekend´ kunnen typen... vrouwen... zucht.. Maar ik zal even een korte terugblik doen. Lang is het zeker niet want ik zal eerlijk zeggen ik heb veel op bed gelegen. Ik denk dat ik sinds een jaar of 12 voor het eerst weer ervaren hoe het voelde om te menstrueren. Tjesus, wat een zeikerige buikpijn. Niet veel, niet heftig maar een diepe (duh..) pijn door naar je rug trekkend. Vreemd eigenlijk want ik zit natuurlijk onder de Morfine, en slikte daarnaast ook nog Paracetamol en toch had ik er last van. Nou moet ik wel zeggen dat ik de woensdag voor het plaatsen ook al huilend rond had gelopen van de buikpijn, dus of het alleen van dat kleine dingetje in de baarmoeder kwam? Who knows.... Heb er nog wel om gelachen met Elly, ze gaf aan dat er buikgriep heerste en dat er ook mensen verkouden waren. Waarop ik aangaf dat ik het spiraalvirus had. En een lol dat ik had om mezelf! Moet kunnen toch. Zaterdagochtend zou ik naar de kapper gaan om half negen, maar dat was een utopie. Het ging niet helaas. Dus nu loop ik rond als een soort Cruella de Ville met een grote grijze lok aan de ene kant van mijn pony. Nou ja, wel typerend voor mijn karakter 😊.

Verder zaterdag nog wel met Chris in de tuin gewerkt, daarna gingen we boodschappen doen. En later bleek (wat ik overigens van tevoren al wist...doseren!!) dat ik dat niet had moeten doen. Eerst naar de Jumbo, dat ging nog wel. Ik hang altijd over de karretjes heen alsof het een soort rollator is (jaja ik raak eraan gewend!). Wel grappig want je ziet weleens dat jonge tieners, die verplicht mee boodschappen moeten doen, ook zo verveeld over die karretjes heen hangen... Heb je heb beeld nu ook voor je? Nou denk dan ineens aan een 45-jarige door elkaar gewaaide haren, onopgemaakt, naar paarden stinkende en vooral vieze kleding aan hebbende vrouw achter zo'n karretje.. That's me 😊!

Maar Jumbo ging nog, daarna de Action (fonetisch ACetion 😊) dat was al een beproeving mede omdat ik voor de winkel door Chris was afgezet en dus met mijn versufte hoofd geen muntje mee nam... Maar daarna had ik nog het geniale idee om de Lidl (mr. Ly Del) binnen te gaan voor vitaminedrankflesjes... En toen liep ik echt krom van de pijn en ook hangend op het karretje omdat ik echt zo moe was. Dus van de hangende tiener veranderde ik in een hangende bejaarde fossiel. Dus niet de hippe oma's van tegenwoordig maar echt de overgroot oma's van vroeger die alleen nog maar in hun stoel kunnen hangen en eigenlijk helemaal niet meer zo gelukkig zijn en niet meer voor zichzelf kunnen zorgen (helaas komt dat nog voor volgens mij in bejaardenhuizen, op de BBC zie je vaak programma's waarin de ambulance bij oudere mensen komt die gewoon echt wegkwijnen, zo zielig een grote fout in het zorgsysteem...helaas) dus dat was weer een andere vorm van mij. Bij thuiskomst kon ik niet anders dan naar bed gaan. Dus hier thuis ook lichte paniek want de buurvrouw kwam eten en ik zou asperges á la Mariska maken... Dus de boodschappen had ik wel gehaald maar de uitvoering ging echt niet lukken. Dus Elly en mijn moeder in rap tempo de asperges klaar gemaakt en gelukkig precies op mijn manier. En ik zeg heel eerlijk ik had het zelf niet lekkerder kunnen maken. Wel zat ik in mijn eentje op bed te eten omdat ik echt gewoon niet meer kon lopen. Klinkt zo ongeloofwaardig als ik het schrijf en als ik terugdenk vraag ik me ook af of ik echt niet de puf en de kracht had om naar beneden te gaan eten. Maar ik weet nu echt, dat het zo is en dat is confronterend en pijnlijk. Echter het is zo en het is niet anders, vandaag was een betere dag zullen we maar zeggen!

Zondag was ook een mooie dag. Allereerst natuurlijk het schitterende weer. In de ochtend was ik niet fit en ben met Paracetamol op bed gebleven. Die nacht ervoor had ik 2 keer hele erge diarree gehad (bah bah) en in de ochtend (wat ik toen niet wist) gelukkig de laatste keer. Resultaat mijn derriere die aanvoelt als een geëxplodeerde molshoop. En geloof mij, in combinatie met het getroffen gebied door de gynaecoloog geen top combi! Anyway, in de middag kwam Chris zijn broer met vrouw en kinders op bezoek. Dus heb ik mezelf voor een paar uur bij elkaar geraapt en wonderbaarlijk ook echt genoten van het gezelschap. Ook nog een hele leuke verassing in het kippenhok van de Serena's namelijk het eerste kuikentje van dit jaar Yzo ontzettend lief en klein. Vince heeft hem uit eindelijk een naam gegeven en hij of zij gaat nu door het leven als Tokkie! Maar dan, ondanks dat we visite hadden kwam het moeder (kippen)gevoel bij mij naar boven, shit.. dat ieniemienie kuikentje kan niet in dat hok bij 7 andere broedse kippen zitten. Vorig jaar had ik natuurlijk Nelis al van de dood gered nadat hi als een voetbal door de kippen werd heen en weer geslingerd. Dus moest ik zorgen dat dat dit keer (mag ik dat zo typen? Dat en dan weer dat en dan dit? 😊) niet ging gebeuren... Je raadt het al;,, Chrisssss?" en daar kwam die lieve man alweer aan gesjokt... Oké wel lichtelijk geïrriteerd maar hij kwam.. Wil je het kippenhok uit de stal schuur naar het kippenhok brengen? Uiteraard zag hij het nut er niet van in maar gelukkig tilde hij het samen met mij op en hebben we het naast het andere hok gezet. Toen moest ik kiezen welke moeder kip er met het kuiken mee moest verhuizen, uit ervaring weet ik dat het kippetje waar hij onder zat niet zo'n goede moeder kip is helaas. Dus daar ging ik me weer bemoeien met moeder natuur... gelukkig heb ik de juiste keuze gemaakt en een tweetal goede kippenmoedertjes bij gezet met nog een paar eieren. En dat gaat goed, Tokkie doet het goed en de moeders zijn beide lief en zorgzaam! Op naar meer kuikentjes! Na deze operatie heb ik nog even wat zitten knutselen met Vince en daarna nog wat zitten praten, helaas ging om half 6 echt het lichtje uit en ben ik naar bed gegaan.

En dan vandaag, weer een mooie dag en eentje met activiteiten op de kalender. Vaders en ik moesten namelijk naar Groesbeek omdat onze Nashville PROK gekeurd zou worden. Gelukkig hielp de eigenaar van de opfok met foto's maken want ik mag daar in verband met de stralingen niet bij zijn. Waarschijnlijk had ook deze dierenarts bij het eten vanavond een ongeloofwaardig verhaal want ik moest natuurlijk weer mijn 'kankerkaart' trekken.... Nashville, is een heerlijk mannetje aan het worden. Ongecompliceerd en gemakkelijk (wel happen maar dat mag het is immers een hengstje 😊) verdoving erin, me zwalken naar de wasplaats touwtje overgegeven aan de anderen waarna hij gewoon super braaf alles onderging. Dus alles ook goed met Nashville op naar huis. Onderweg terug ontwikkelde de buikpijn zich helaas weer maar na thuiskomst direct wat ingenomen en even rustig gezeten met Denise in de kamer. Nog een paar keer geschrokken van het felle onweer. De aardlekschakelaar was er zelfs uitgeklapt! In de avond 6 paardjes gepoetst en de voeten gedaan en nu net geslapen nu weer wakker en even een stukje geraaskald op de laptop! Aldus getekend, Heythuysen de 8e van april 2019.

Fijne avond.

PS het is alweer 3 maanden geleden dat Desiree overleden is. Het is zo onwerkelijk al gaat alles gewoon door voor ons ogenschijnlijk echter de leegte, de pijn en het verdriet is voor de nabestaanden vooral haar moeder zo tastbaar... sucks...