Zonnetje schijnt...het regent medailles...

Wees dankbaar voor de vriend die regelmatig vraagt hoe het met je gaat en luistert naar je antwoord.

En dankbaar ben ik voor de mensen om mij heen! Vandaag ook weer heerlijk bezoek gehad van Marij en Emily heerlijk gewoon gelachen, gehuild en zelfs plannen gemaakt! Geweldige vooruitzichten helpen mij moeilijke en pijnlijke dagen door te komen dus ik zeg... kom maar op!!

Vannacht was wederom niet leuk, ik had een slaappil genomen en sliep redelijk snel helaas werd ik eerst om één uur wakker van de buikpijn en steken in mijn zij, toiletbezoekje gaf niet echt opluchting. Toch wel weer in slaap gevallen en om drie uur midden in mijn nachtmerrie of droom, waarvan ik nog steeds geen idee heb waarover het ging, riep Chris ineens 'doe eens normaal joh' waarop in mijn nachtmerrie of droom de reactie nog meer werd getrickerd om nogmaals met mijn hand door zijn gezicht te klauwen. Oh dit is erg, ik zit nu te typen en heb echt de slappe lach... Zo niet netjes maar hoe meer ik er aan denk hoe harder ik moet lachen. Ik heb dus twee keer in die nachtmerrie of droom, ik heb geen idee wat het was nadat ik uiteraard Fifty Shades Freed heb gezien kan het best zo zijn dat ik een wilde erotische droom had anderzijds kan het zo zijn dat ik werd aangevallen en gewoon mezelf verweerde.... Shit we zullen het nooit weten... Och, die arme lieve Chris ik hoor het nog schreeuwen, na de eerste keer 'wat doe je nou, kap eens...' (intussen heb ik echt rode wangen van het lachen.. en dat is wel heel erg, geen idee waarom ik het trouwens zo grappig vind mijn lief aan te vallen.... Tja, anders kunnen we het niet noemen eigenlijk. Nou ja, ik was natuurlijk inmiddels ook wakker en kreeg na een kwartier spontaan weer buikpijn dus ben maar televisie gaan kijken. Kwart voor zes keek ik voor het laatst op de wekker dus heb toch nog wel tot half tien geslapen. Daarna zelfde ritueel als anders, alleen anders zijn de haarissues tegenwoordig... Vandaag kreeg ik bezoek in het kwadraat dus wilde ik eigenlijk de boel netjes föhnen echter was er geen doorkomen aan en heb ik die strijd opgegeven... vijftien - drie voor de krullen inmiddels... Speltje erin gedaan en naar beneden. Chris had de paarden inmiddels buiten staan en met mijn moeder de stal al gedaan dus ben ik met Chicken Little en moeder kip gaan zitten. Dat wil zeggen dat ik ze uitlaat.. Ja echt... Ik pak Chicken Little en zet hem (het is een haantje wat ik nu kan zien) op de grond in het stro, moeder kip komt gelijk achter hem aan en dan mogen ze samen verse maaien uit het stro pikken. En dat gaat er echt soms hard voor zo'n kuikenbeest aan toe. Die moeder kip graaft met haar poten in het stro en let daarbij niet op dat kleine pluizenbolletje wat geheid onder die poten verdwijnt en vervolgens een paar centimeter naar achter wordt gekwakt. Vervolgens tokkelt moeder kip dan geïrriteerd dat hij te lang wegblijft om de maai op te eten... Tja, echt geduldig zijn ze niet onze kippetjes...

Rond een uur of elf kwamen Marijke en Emily en werden zowel ik als mijn moeder heerlijk verwend met schitterende rode tulpen en een groot Snoopy-hart met pralines erin. En alsof dat nog niet genoeg was een overheerlijk nougatinetaartje.... Echt, ik weet het.... Ik probeer niet over mijn dikke buik te zeuren... maar het komt echt wel ergens vandaan natuurlijk! Maar één ding... HEERLIJK!! Heerlijk gekletst en gekeuveld en hopelijk snel met elkaar een paar daagjes naar Londen! Yeah, like old times Y.

Daarna hebben we schaatsen zitten kijken en wederom gejoeld en aangemoedigd wat was het weer spannend en wat hebben ze het weer goed gedaan! En wat hebben wij (mijn inziens) dan een onwijs machtig koningspaar zo trouw en loyaal en begaan! Proud to be Dutch!!! Rond kwart over twee kwam de huisarts langs. Dit gesprek had ik harder dan hard nodig. Ik voel me de laatste tijd onzeker, boos, doelloos en ja zelfs soms schuldig. Ik werk niet, ik doe niet veel en zit en lig vaak maar wat te lezen en televisie te kijken. Gelukkig is het goed dat ik met de huisartsen zo kan praten, vroeger hadden wij thuis dokter van Keulen en als ik eraan denk dat ik daar mee rond tafel zou moeten zitten... nee, daar kan ik me niets bij voorstellen... Maar goed, een lekker relativerend gesprek gehad. Het schuldgevoel is even helemaal verdwenen, me dunkt dat je ziek bent... was het antwoord... er bellen mensen voor veel minder negenennegentig keer per dag! De boosheid is een onderdeel van het verwerken en de onmacht, doelloos is iets wat helemaal niet hoeft. Ik moet leren toegeven aan het feit dat er wel degelijk iets aan de hand is, en ik ziek (erg ziek) ben. Dus ga overdag wat met je beestjes doen en geniet ervan stop met jezelf schuldig voelen. Dat is waar het een beetje op uitkwam dus.. voor nu weer even een powerboost!

Fijne avond.