Zwart als de nacht....

25-07-2020
Zwart als de nacht, zo zijn helaas ook nu mijn gedachten..

Het is bijna 4 uur en ik lig al een tijdje wakker. Sinds gisteren heb ik sinds lange tijd weer pijn in mijn rechter zij. Laat ik vooropstellen dat het best eens gewoon spierpijn zou kunnen zijn. Ik ben weer aan het sporten en stretchen dus logische verklaring, aldus het lieflijke deel van mijn innerlijke Ikke. Maar mijn duivelse gedachten voeren helaas nu midden in de nacht de overhand. Ik heb volgens mij al eens eerder aangeven dat je ergste pijnen, bijvoorbeeld operatie pijn, een botbreuk in ieder geval pijn waarvan je op dat moment denkt dat je het niet meer kunt houden. Snappen jullie het wen beetje? Anyway, die pijn vervaagd. Je weet dat het er was maar de hevigheid in voelen is weg. Echter sinds ik de ziekte heb, heb ik pijnen ervaren die absoluut niet mega erg zijn echter ze zijn anders als anders. En daarom ben ik nu overschaduwd door angst. Deze pijn herken ik als de pijn toen de uitzaaiingen in mijn lever groeiden in het begin van de ziekte. Ik weet nog goed dat ik echt niets kon hebben aan die kant en dan met name als ik lag. Geen arm van Chris aan die kant, bepaalde houdingen en de druk van een brede riem. Het dreunen op de sneeuwscooter tijdens onze droomtrip naar Lapland met het Noorderlicht op de achtergrond.... Die pijn denk ik nu te herkennen 😥.. Mijn lever was destijds ook opgezet. Iets wat ik zelf niet kan voelen maar wat de oncoloog constateerde en mijn zus voelde het ook.

Het is weer een lekker onsamenhangend stukje pure emotie 😉. Maar waar het hier om gaat is dat het mij helpt te relativeren en hiermee bedoel ik het op scherm typen van mijn gedachten. Zo weet ik nu, gewoon om 4 uur in de nacht, dat ik als eerste gewoon even langs de huisarts moet! Die kan voelen en constateren of de lever anders aanvoelt! En daarna.... Volgt er of opluchting of is het tijd voor andere stappen! En tot die tijd, gewoon de duivelse Ikke naar de achtergrond schoppen en doen waar ik best goed in ben: DOORGAAN!

Dus opgepept door mijn eigen schrijven (nee, niet arrogant 🤣) ga ik dit plaatsen en gewoon weer lekker proberen te slapen. Dus doen waar ik normaal ook goed in ben!

Positivity strikes again...and wins!







 

Het is weer een lekker onsamenhangend stukje pure emotie 😉. Maar waar het hier om gaat is dat het mij helpt te relativeren en hiermee bedoel ik het op scherm typen van mijn gedachten. Zo weet ik nu, gewoon om 4 uur in de nacht, dat ik als eerste gewoon even langs de huisarts moet! Die kan voelen en constateren of de lever anders aanvoelt! En daarna.... Volgt er of opluchting of is het tijd voor andere stappen! 

En tot die tijd, gewoon de duivelse Ikke naar de achtergrond schoppen en doen waar ik best goed in ben: DOORGAAN!

Dus opgepept door mijn eigen schrijven (nee, niet arrogant 🤣) ga ik dit plaatsen en gewoon weer lekker proberen te slapen. Dus doen waar ik normaal ook goed in ben!


Positivity strikes again...and wins!